A emigración en Galicia

"A América ou Shanghai" é un documental que rescata a historia do século XX galegos emigrantes, as causas que os levaron a abandonar os seus lugares de orixe e consecuencias sociais e económicas que este éxodo foi para Galicia. Feita polo produtor do xornalista Manuel Campo Vidal, e dirixido por el, destinado a cubrir unha lagoa na investigación histórica sobre os movementos migratorios que marcaron a historia recente de Galicia e prestar homenaxe a todas as mulleres e os homes que deixaron o último século Galicia a América, Cataluña, Euskadi ou en Europa. Na primeira, os emigrantes galegos escolleu a América como un destino, porque, pola dificultade de comunicación co Planalto, era máis fácil de atravesar o Atlántico para viaxar en calquera lugar do país ou continente. A continuación, a partir da segunda metade do século XX, os seus destinos foron Barcelona e en Euskadi e en Europa, sobre todo en Suíza. "O Shanghai" se refire o título do documental foi o nome popularmente coñecía o tren, a partir de Vigo e A Coruña, estaba en Monforte de Lemos e, vía Leon, Galicia xuntouse ao Planalto e con Cataluña. Dos 825.000 que deixou Galicia Galiza no século XX, 72 por cento migraron a outras provincias españolas, sobre todo Barcelona, ​​Madrid e Bilbao. O 28 por cento restantes atravesaron o Atlántico e foi a Europa Central durante os anos sesenta. Este movemento masivo significou que o galego crecemento da poboación durante este período foi tres veces menor que o español. Hai documental lembra a historia e analiza a produción eo galego xornada emigrantes a través de 20 testemuños de persoas, algúns anónimos e outros coñecidos, implicados na gravación ofrecendo o espírito e sentimentos que a emigración ten para eles , pola súa experiencia e das súas familias inmediatas. Entre outros, mostra o profesor de Economía Aplicada da Universidade de Barcelona, Anton Costas, ex-director da división internacional de Caixa Galicia, Manuel Xosé Caneiro, presentador e actriz Paula Vázquez eo seu pai, que emigrou a Barcelona por mor de naval de conversión, o deputado do Partido Socialista de Cataluña Chamosa Isabel Lopez, Patricia Ferrol, filla do fotógrafo Manuel Ferrol, o autor da imaxe que encabeza este post, un dos máis emblemáticos e emigración xeneralizada de Galicia, e vice-gallego Centro de Bos Aires. "A América ou Shanghai", que presenta imaxes de arquivo, foi gravado en Bos Aires, Barcelona, ​​Madrid, Vigo, A Coruña, Lugo e Monforte de Lemos, e dura 48 minutos. Foi apoiado por Caixa Galicia e presentado xoves en Vigo, e deberá ser emitida na Televisión de Galicia.

Comentario xornalístico

O 25 de xullo de 1922 resgou unha aventura xornalística, aínda que breve, foi un marco cultural e de publicación en España e Galicia a principios do século XX. O xornal lanzou o seu primeiro problema Galiza, cunha caricatura de Caste no centro da súa portada e un editorial revelando. "Faise unha patróns regulares tradicionais embutidos con fidelidade servil para cortar os vellos patróns da especie, simplemente, unha vida clara, xusta e serena ressonador diaria da nosa terra diversa." Galicia naceu como unha publicación con unha identidade visual forte e tan icónica e empresa xornalística, lonxe de intereses partidarios en que a opinión era destacado. Unha filosofía moi lonxe dos xornais da época, e mesmo ser extrapolados para aplicar e válido cando a crise dos medios de comunicación actual. O intelectual Valentín Paz Andrade, 2012 está dedicado este Día de Galicia Letras, asumiu o proxecto cun mínimo de 24 anos. A súa vocación xornalística levouno a asumir a tarefa de converter o país, a través dun medio e non críticas doutrinárias. Foi apoiado por nomes destacados da cultura galega como Pedrayo Otero, Ponte Villar ou Antonio Manuel. Este último mantivo gran parte dos exemplares de Galicia publicados 1922-1926 agora móstrase en Barrie de la Maza Fundación na Coruña. Galicia cabeceira converteuse na marca líder e "resistencia de Galicia e da democracia", segundo definido pola Paz Andrade. Foi sobre todo "un modelo de bo xornalismo, precisa, editora en liña, clara e comprometida co país", como o presidente da Academia Real de Galicia, Xosé Luís Méndez Ferrín. O éxito da publicación foi baseada na súa editorial moderna. Paz Andrade entrou na economía como un elemento clave e creou un verdadeiro xornal "negocio", a introdución de publicidade e de private equity. "Os tres grandes problemas da prensa en España naquela época eran localismo, financiamento e á obsolescencia da súa presentación visual", di o comisario Luís Xosé Axeitos. O papel resolto todo o galego. Introduciu o xénero xornalístico do editorial, "descoñecido en Galicia, en España usou o xornal The Sun, referíndose ao xornal Paz Andrade". Deu peso significativo para o plural opinión derramado nas súas páxinas por nacionalista galego eminente sobre todos os asuntos presentes sector rural e urbano, e designado unha imaxe de país do futuro a través dos seus sectores produtivos emerxentes.

O Balneario de Mondariz

Nas primeiras décadas do siglo XX Galiza era un enclave tan prodixioso coma problemático. Os seus maiores núcleos de poboación non superaban os 30 mil habitantes. Sen embargo, qué paradoxa, o censo era moi similar ao actual, pese a súa sangría traumátics da migración. Galiza sempre foi un territorio minifundista e rural. Hai 100 anos, os ilustrados galegos vían en tal idiosincrasia a súa forza e a súa enfermidade, súa maior virtude e o seu gran vicio. Eles soñaban coa cristalización dunha potente urbe que actuase de modo centrípeto e se elevase como faro e guía de toda Galicia, pero sen renegar de ese fondo orixinario da natureza e tradición na que a vida galega latía desde sempre. A historia do desastre urbano que aconteceu a partir dos anos 40 nunha narración, moi interesante por certo, que a pinceladas deixamos caer noutros artículos. Agora non vamos por alí mostramos o contexto social da época para destacar o asomo dun acontecemento que a una o hixénico con cultural, o económico co administrativo. O balneario de Mondariz encontrase no entorno do valle del Tea, un de esos numerosos ríos galaicos da segunda que en realidade son de primeira. O balneario comezou a nacer cando Domingo Blanco Lage descubriu uns manantiais en 1862. Outro importante manantial, o da Gándara, descuberto pouco despois polo home clave da historia: Enrique Peinador Vela. Máis tarde Enrique Peinador, xunto co seu curmán, fíxose coa chamada fonte de Troncoso, da que nacería a explotación de Augas de Mondariz. Antes, no 1879 inagurou a primeira casa de baños e finalmente, alá por 1898, abrironse as portas do Gran Hotel de Mondariz. O Gran Hotel, o Baleneario Histórico foi obra de Xenaro da Fonte cuxa firma atópase detrás de boa parte da arquitectura de pedra viguesa. Outro iluste arqueitecto da gran presencia en Vigo, Antonio Palacios, tamén deixou a súa impronta no templete clásico que cubre o manantial da Gándara. Sucedeu que a esta primeira xeración de " Peinadores", emprendedora, "americana", sigue outra non menos audaz, que afundeu ademáis nos cimentos dunha paixón cultural e mecénica arraigada nun galeguismo cosmopolita e de gran alcance. Polo que o Balneario Histórico foco de relevancia non solo galega no que se refire as artes e as letras. Sobre todo Enrrique Peinador Lines, un dos fillos do fundador, membro do partido galeguista, proctetor de inigualable Seminario dee Estudos Galegos, sufragou expdicións arqueolóxicas, subvencionou revistas literarias de enorme calidade e delicado gusto, promeveu un museo... Entre os grandes eventos, o Balneario serviu de escenario para que todo un Ramón Cabanillas, o poeta da raza, ingresara na Real Academia Galega. Corría 1920. Peinador Lines foi ademáis artífice da creación, ao amparo do selecto bulicio do Balneario, do novo concello de Mondariz- Baleneario, segregado en 1924 do xa existente concello de Mondariz. E un dato curioso para finalizar o Mondariz- Balneario é o concello máis pequeno de Galiza.

Galicia

Atopei un vídeo onde explica bastante ben o século XX en Galicia. Aquí volo deixo para que votedes unha ollada.

O galego hoxe en día.

O galego é o idioma da maioría da poboación, xa que dos aproximandamente 2.700.000 habitantes de Galicia, casi dous millóns e medio falan e saben falar galego.
A comenzos de siglo XX, máis do 90% da poboación era mololingue en galego, a pesar do desprestixio socia.
Actualemnte o número de persoas coa capacidade para espresarse en galego é dun 93% e a recuperación sociar en galego vai en aumento.
La oficialización do galego , a súa incorporación a ensinanza, a Administración e a certos medios de comunicacion está producindo un incremento cualitativo e un cambio de valores respeto ao idioma propio de Galicia.
O Mapa Sociolinguístico de Galicia elaborado pola Real Academia Galiega, ofrece datos optimistas:
- O 72% da poboación ten unha actitude favorable o galego.
- O 68% pensa que o galego é igual ou máis útil que o castelán
- O 66% considera que o galego debería ser a lingua da escola
- Solo un 10% da poboación utiliza exclusivamente o galego.
Pero non debemos olvidar que segun se descende na pirámide da idade da poboación vai disminuindo o uso do galego.
Dende os anos 80, organismos públicos como a Direción Xeral de Política Linguística e colectivos ciudadans como a Mesa de Normalización Linguística levan a cabo unha importante labor pola normalizción linguísitica do galego xa que non é suficiente que se usen as aulas, nos medios de comunicación ou na Administración, senón que hay que conseguir que o se uso sexa algo normal en calquera ámbito.

Minería e Siderurxia.

Atopei un video onde explica moi ben a minería  e a siderurxia do siglo XIX:

O Facho!

A Xunta de Galicia iniciou trámites para que o lugar do Facho no extremo occidental da provincia de Pontevedra, sea declarado ben de interés cultural. En galego, facho é unha fogueira que se fai dun patrimonio co fin de que a súa lus sea vista dende lexos, ademais de que puido ter unha finalidade ritual. De feito os "fachos" de Galiza soen estar nas zonas costeiras e sobre altos acantilado.
O interés que ten este xacemento arqueolóxico, reside en que a costa dun santuario e dun castro existindo mostras de habae sido habitado o lugar dende a época do bronce ate a romana. Agora ben, certas informacións que relacionan O Facho co mundo celta non poden ser consideradas histórica, máxime si se dí que o lugar estaba dedicado ao deus Berobreo (Breogán), personaxe mitolóxico que os historiadores románticos do siglo XIX fixeron fundador da Coruña ou de algunha outra poboación cercana, por exemplo Betanzos.
A hora dos mitos xa sabemos que os deuses, heroeso ou caudillos se confunde, pero o que temos por certo é que Breogán é un personaxe lexendario, non histórico, cuxa primeira mención encontrase na obra irlandesa Leabhar Ghabhala o Libro das invasios, do siglo XII polo que xa se ve que as invencións posteriores veñen a querer explicar supostos feitos de moito tempo atrás. É unha permanente lucha da que hai que manter contra afirmacións que dan por feito a celtizacións de Galicia, cando a arqueoloxía se empeña en que non é así. Galicia nunca estivo celtizada como o valle do Ebro, a meseta norte ou o valle baixo do Guadalquivir por poñer tres exemplos notables, onde a onomástica nalguns casos, a toponimia e noutros os xacementos arqueolóxicos o corroboran.
No caso de Galicia si existen topónimos celtas, pero as investigacións máis solventes dos arqueólogos das últimas décadas viñeron a suxerir que serían consecuencia de incursións discontinuas de grupos celtas en momentos distintos do primeiro milenio antes de cristo, sin que poida dicir que Galicia, que por eso seña unha das suas señas de identidade, que é o mito sobre o que se sustentou a hitoriografía do siglo XIX e parte do XX. O castro do Facho é obra con outros moitos de Galicia, de pobos indíxenas prerromanos, e non por influencia céltica algunha, ao menos nos lugares de habitación.
No lugar de O Facho une o seu interes arqueolóxico é paisaxístico, dificil de encontrar apuntando ao mar e as illas Cíes.

Fillos de Breogán!

Seguro que moitas veces escoitastes falar de aquelo das sete nacións celtas. En principio a denominación servía para refirersi aos 
territorios cuxa lingua fose a orixen celta. O término "celta" no ámbito da linguística é problemático, pero agora pouco nos importa. Según este criterio, aas nacións celtas serían: Irlanda, Escocia, e isla de Man, Gales, Conualles e Breataña e a séptima sería Galiza.
Ben se o critero é o da lingua, evidentemente Galicia non pertencería ao club porque a variante celta da que se falaba desapareceu a causa dos suevos, uns bárbaros por certo moi romanizados e que, por así decir, xa verían aprendidos, isto é falando un requintado latín, os que más ben impuxeron o idioma matriz do que se formaría o galego. Agora que entonces tampouco Cornualles na Isla de Man serían celtas pois tanto a lingua de Cornualles como a lingua de Man desapareceron con linguas naturales. A primeira fai cousa dun siglo, a segunda pouco antes.
Por iso se tende a considerar a condición celta dun país en base a outros criterios: costumes, paisaxes, tradicionais... O celtismo invadeu á recatada ate entonces hostoriografía galega do siglo XIX, que non abandonou o ramantricismo nin cando o naturalismo dunha Zola era cousa do pasado. O propio himno repite con emocionada voz o dos fillos de Breogán.
Que Breogán é un héroe lexendario que fundou a cidade de Brigantium. Breogán, ademais, nome do raigambre indudablemente celte, significaría "xefe dunha briga". A raiz brig tivo unha fertilidade notable na toponimia galega cando se transformou no -bre tan presente nestes lares: Alcabre, Cecebre, O grove...
O Breogán semilexendario aparece mencionado no Libro das Invasions isrlandés. Neste texto data o siglo XII, pero se sabe que recolle lendas orais que se remontan ao VI. Según se narra, Breogán sería rey dun gran territorio da península ibérica. Despois de fundar Brigantium, Breogán mandou contruir un gran faro que foi a torre de Hércules. Un dos fillos de Breogán Ith, subiuse á torre unha mañá clara de inverno. Dalgun modo, veu reflexados as cores verdes dunha húmida e distante terra, mar adentro. Ith acaba de descrubir Irlanda.
Lanzouse a por ela nunha expedición pero ao arribar as costas irlandesas, Ith e os seus foron asesinados polos Tuatha Dé Dannan. Enterado o suceso, o seu Aimirgin, invadiron a isla eliminando aos Tuatha.
A historia do linaxe de Breogán é apasionante, Torre de Hércules incluída. Alguns investigadores ven nela un poso de realidade histórica. Unha migración de poboación celta dende o norte peninsular se asentaría Irlanda e desaloxaría aso antigos moradores. Polo que na última instancia, a mesma Irlanda debería a súa propia natureza celta aos galegos, que entonces como sempre non dudaron en botarse ao monte da mar nin temiron os rigores do océano. Son un pobo de emigrantes.

Artigo sobre o galego do século XIX

Encontrei un artigo onde os escritores do século XIX falan sobre o galego:

Creemos que puede resultar de interés rescatar diversas opiniones de castellano-hablantes del siglo XIX sobre la existencia de la comunidad gallego-hablante en la región de El Bierzo. Priman las visiones jerarquizadas y diglósicas entre las lenguas castellana y gallega. La alta función comunicativa la tiene el castellano frente a la popular y rural del gallego. A pesar de ello, no se puede ocultar que hay un interés intelectual por destacar la presencia territorial de la otra lengua gallega tradicional en El Bierzo.

El principal escritor berciano en galego del siglo XIX fue el cacabelense Antonio Fernández y Morales. Destacamos su obra literaria recogida en el libro “Ensayos poéticos en dialecto berciano” (1861). En su prólogo se refiere a la sociolingüística particular de nuestra región periférica y nos indica que “si bien el dialecto berciano es de uso común solamente entre las masas, no por eso es desconocido ni desdeñado por las personas que forman la clase distinguida de la sociedad del Bierzo, por mas que en sus relaciones y trato entre si se sirvan exclusivamente del idioma castellano (…)”. Las dinámicas políticas y territoriales que afectan a El Bierzo también se aprecian en “cual tesoro que a codicia de dous avaros escolta con xusticia, ou sin xusticia, tira por ela Galicia, mais Castilla non a solta”. Cada vez son más las voces que demandan insertar a este escritor en el llamado Rexurdimento literario de Galicia de la segunda mitad del siglo XIX.

El peculiar caso de Antonio Fernández y Morales no fue un hecho aislado en El Bierzo. Tenemos otros escritores locales que se interesaron por la presencia de la lengua gallega y su valor literario culto. Es el caso del corullonés Isidro Andrés Ovalle en su poema “Recuerdo a Puentedeume” y del vilafranquino José Bálgoma Suárez (1861-1931) con sus poemas “Maruxiña” o “Ai! miña terra”.

El escritor berciano, Enrique Gil y Carrasco, asumió parcialmente e bilingüismo de su región. “El castillo de Cornatel o Cornatelo parece imaginado para contrastar vivamente con el que acabamos de mencionar (…)”. Expresamente nos indica ese bilingüismo toponímico en el caso de Cornatelo. También sucede lo mismo en Vilafranca, “el monasterio de Nuestra Señora de ´Cluniaco`, que vulgarmente vino a llamarse ´cluniego`, ha desaparecido enteramente (…)” (en “Bosquejo de un viaje a una provincia del interior”, 1843).

Los viajeros extranjeros también admiten ese bilingüismo local, es el caso de Hans Friedrich Gadow, que realiza su recorrido por el norte peninsular en el año 1897. Nos dice que “durante el reinado de Alfonso VI se erigió y dedicó una iglesia a Nuestra Señora de Cluniaca, conocida vulgarmente como Cruñego (…)”. Además constata que “el dialecto es una mezcla de gallego y castellano, que en sí no tendría de malo si la gente no pronunciara las palabras con la voz más desagradable, dura, fuerte chillona y grosera. En realidad ya nos habían advertido en Villafranca que no podríamos entender la jerga. Afortunadamente no fue así, ya que muchos términos que desconcertaban a los castellanos los reconocíamos nosotros como portugués apenas alterado (…)”. Así pues, la lengua de El Bierzo occidental se identifica con el gallego y el portugués. En Vilafranca ya se presiente la diglosia, castellano/gallego, con un claro trato despectivo para el gallego popular y rural. “con todo, la descripción dada por los habitantes del valle era certera: según ellos, los montañeses ladraban como perros, y esta rigurosa observación corresponde a sus sonidos con sobrada fidelidad. Que ellos ladrasen, en lugar de hablar suavemente, tal vez se debiera a su vida al aire libre, pero eso no justifica el gañido gutural y molesto que suelen interponer en las palabras (…)”, ¿será esta última una alusión a la característica ancaresa?.

El ministro de la desamortización, Pascual Madoz, en su “Diccionario geográfico-estadístico-histórico de España” (1845-1850), en el apartado dedicado a la provincia leonesa, leemos que “ni hay más conformidad en el dialecto: las palabras generalmente son castellanas, pero no deja de haber según los parajes, algunas voces exóticas y de origen desconocido, cuyo significado solo se comprende en ciertos distritos, si a esto se añade el uso inmoderado que en algunos se hace del os diminutivos, la estraña pronunciación de otros, y la variedad de acento en todos, se sabrá sin sorpresa que a duras penas se entienden entre sí los habitantes de los estremos de la provincia. La misma variedad se observa en el carácter (…)”. El político deja bien claras las diferencias dialectales entre O Bierzo y el oriente provincial leonés.

También José María Quadrado, en su libro “Recuerdos y bellezas de España, León” (1855), resalta “el monasterio de Sta. María de Cluniaco, vulgarmente Cruñego, de cuyo edificio pudiera ser resto la vieja torre aislada (…)”. Está claro que los escritores no pueden pasar por alto el bilingüismo berciano. Incluso remata escribiendo “¡dichosos al menos si el retraso industrial conservan las patriarcales costumbres de sus mayores!”, caso de la ancestral lengua gallega, por supuesto.

En 1879, se editaba el libro “Guía del viajero en León y su provincia”, de Policarpo Mingote. También para este autor El Bierzo se diferencia claramente de resto de la provincia leonesa, en sus costumbres, traje y acento local, sobre todo destaca la analogía a las limítrofes comarcas gallegas de Ourense y Lugo.

El escritor Acacio Cáceres Prat, en su obra “El Vierzo. Su descripción e historia” (1883), resalta que “los habitantes de Villafranca, que pudiera decirse capital del Vierzo alto, participan algo, por su proximidad, del carácter de Galicia, lo cual se manifiesta, más que por nada, por su acento, como los de Ponferrada, capital del Vierzo bajo, participa del carácter y acento de Castilla (…)”. Acento que se relaciona claramente con la presencia de la lengua gallega en El Bierzo occidental, mientras que no encuentra testimonio de la lengua territorial leonesa.

Desde La Maragatería, Santiago Alonso Garrote, que escribió “El dialecto vulgar leonés hablado en Maragatería y tierra de Astorga” (1909), lo tiene claro. Declara que n los “partidos judiciales de Ponferrada y Villafranca del Bierzo, se habla un acentuado dialecto gallego, sobre todo en el de Villafranca (…)”. Para los habitantes de la meseta castellano-leonesa los bercianos son reconocidos como hablantes gallegos.

A principios del siglo XX continúa el interés de Galicia por el destino cultural de El Bierzo. Xoán Vicente Viqueira, en el artículo “O galego na escola”, publicado en el periódico A Nosa Terra en 1917, nos dice que “¡lembrémonos! De Navia para acó fálase galego, os que moran naquelas terras son galegos. ¡E grande parte do Bierzo é tamén noso! ¡A Galiciza histórica é máis extensa que a Galiza actual! (…)”. En el lado opuesto está Emilio Álvarez Giménez que publica el libro “Los defectos del lenguaje en Galicia y en la provincia de León. Estudio gramatical”, editado en Valladolid, 1909. La presencia de la lengua gallega en Galicia y El Bierzo afectaba gravemente al correcto aprendizaje del idioma castellano oficial por parte del alumnado. Por suerte los deseos institucionales, intelectuales y pedagógicos de rematar con el bilingüismo no se han cumplido, hoy el alumnado berciano puede estudiar parcialmente la lengua gallega en algunos colegios de nuestra región.

Incendios!

Agora que temos tan recente a desgraza sucedida Nas Fragas do Eume vouvos contar de onde ven os incendios :Os incendios en Galicia, son tan antigos como a propia agricultura. Incluso se podería falar dunha certa convivencia co home e co lume nos montes, mentras estos foron o soporte da fertilidade das terras que nos porporcionaban os cultivos de cereais para a alimentación. Os montes proporcionaban a fonte de combustible para a cociña e a calefación. A partir da metade do siglo XIX e co progresivo abandono destas prácticas e da despoboación do campo, o matorral volveu a ocupar os montes, a medida que se iban instalando un certo absentismo na propiedade forestas. Como consecuencia disto e dalgunhas cousas máis, cando os veráns eran especialmente malos pola sequía e os ventos, o lume se propagaba polos montes e millares de hectáreas de arborado e monte baixo o que se convertía en ceniza e miseria. As comunidades de montes foron xundindo, desenvolvendo un certo sentido da propiedade e dignidade ao monte.Os servizos especializados na loita contra o lume aumentaron de forma significativa na eficacia de labores de extinción. Aínda así o número de incendios apenas disminuiu, o que sinala que moitasdas causas estruturais dos incendios nos montes galegos seguen existindo.A tipoloxía das especies arbóreas, os aspetos relacionados coa silvicultura e os seus modelos de rentabilidade económica, a percepción social do monte, o desarrolo dunha lexislación eficaz para as estratexias e planes de prevención e extinción, pasando polo tratamento dos medios de comunicación e a formación e educación ambiental, son todos os factores que poden ser asociados á prevención e defensa dos incendios forestais en Galicia.Despois dun largo estiaxe durante o ano 2005, que favoreceu un incremento moi importante dos incendios forestais que volveron a repetirse no 2006, a sensibilidade colectiva sentiuse unha vez máis afectada polas tráxicas impresións e experiencias vividas, a vez que a fría contabilidade empezada polo inventario de pérdidas materiais, algunhas irreversibles, que en pouco tempo comezará a baixas hacia as rías coas primeiras chuvias do outono. Este ano volveronse a repetir novos focos, que destruiron hectáreas de montes de gran valor ecolóxico.Pero grazas ao avance da tecnoloxía nos permite establecer as zonas de maior risco, asociadas a climatoloxía. Dende este punto de vista a Comunidade Europea (UE) dentro dos seus plans de investigación conta có EFFIS que é o Sistema de Información de Incendios Forestais.

De onde ven a bandeira de Galiza?

A bandeira de Galiza naceu durante o siglo XIX inspirada na bandeira da provincia marítima da Coruña.

Durante o siglo XIX houbo unha gran afluencia de emigrantes galegos hacia América. Un dos principais portos de saída da emigración era A Coruña. A tradición conta que os emigrantes galegos pensaron que a bandeira da provincia marítima da Coruña que ondeaba no porto e nos transatlánticos era de feito a bandeira de Galiza.

Chegados ao novo continente, os emigrantes galegos comezaron a utiliza a bandeira de matrícula da Coruña como bandeira galega. Anos máis tarde, a bandeira blanca e azul cruzou o Atlántico de volvo e foi adoptada en Galiza como a bandeira galega moderna.

A Bandeira Galega só ten dúas cores: branca e azul. O fonde é branco, e desde o ángulo superior da esquerda ate o ángulo inferior da dereita, atravesando o centro, unha franxa de cor azul que debe de ter de ancho a terceira parte do alto o ancho total da bandeira.

Na Ley 5/1984 de maio de 1984 a Xunta de Galicia regula a actual bandeira galega. Nela se lle lexisla que a bandeira de Galicia debe ter unha lonxitude igual a tres medios do seu ancho. É blanca, cunha banda azul celeste dun ancho equivalente a cuarta parte da bandeira, que a atravesa dende a parte susperio ate a parte inferior. Esta versión sen escudo se denomina vexiloxía que é a ciencia que estuda as bandeiras, "Bandeira Civil" e por ser utilizada polos cidadáns pero non pola administración pública, que debe  obligatoriamente utilizar a Bandeira Institucional con escudo. 

O Santo Grial, o cáliz da sangue de Cristo. foi a bandeira e escudo de armas do Reino de Galicia dende o siglo XIII. A representación moderna e oficial do escudo galego foi fixada no ano 1972 pola Real Academia Galega, que propuxo a Xunta de Galicia conservar a memoria da bandeira galega antiga dentro da moderna. O resultado foi superposición das armas o escudo galego sobre a bandeira civil formando o que en vexilología se denomina  "Bandeira Institucional". A bandeira "de estado" "institucional" ou "oficial" galega é a que debe figurar nos actos oficiais do goberno e institucións galegas.

Os diversos factores do declive das nosas letras.

Nos Séculos Escuros son  diversos  os factores que provocaron o progresivo declive das nosas letras, o idioma e a literatura galega durante o longo período de tres séculos —XVI, XVII e XVIII—, nos que a lingua galega estivo ausente do uso escrito:


-A nobreza galega autóctona é substituída paulatinamente por outra foránea, ou ben é asimilada aos intereses da Coroa.


-A igrexa representou un papel negativo moi importante no desenvolvemento do galego ao marxinalo das prácticas relixiosas.


-A forte política centralista e intervencionista de Castela afianza gravemente o proceso desgaleguizador nas clases altas da sociedade.

Estes feitos impiden a consolidación do galego como lingua literaria. Neste sistema centralizador aparece, ao mesmo tempo que o concepto de “estado-nación”, a necesidade de uniformización lingüística como factor de cohesión da nova estrutura política.

A pesar deste progresivo desprestixio, o galego segue sendo a vía normal de comunicación de case toda a poboación.

O exclusivo emprego oral implicou a dialectalización e a fragmentación do idioma ademais da súa consideración como lingua aliteraria, incapacitada para a ciencia e a cultura.

Vestimenta do siglo XVIII.

O que máis me chamou a atención do século XVIII foi todo o referente a vestimenta. Xa que cando se produciu o motín de esquilache con Carlos III, intentouse modificar a vestimenta.


Na moda feminina as mulleres seguían a levar largos corsés en forma de cono pero coa chegada das sedas de cores claros e a capa solta o mantua acabou por desapaarecer o aspeto plomizo do pasado.
As faldas ían sobre armaduras parecían flotar e ondear, e os plisados caían polos hombre eliminando a sensación de rixidez, as prendas tiñan numerosos volantes, encaixes, cintas e flores artificiais que completaban o conxunto. A principios do siglo apareceu o "vestido volante" e o "vestido a francesa" que foi o traxe de etiqueta na corte francesa ata a revolución de 1789.


A moda masculina caracterizouse durante este siglo por unha maior estabilidade e sobre todo por unha menor estridencia en comparación coa moda feminina. O "traxe a francesa" utilizaba prendas de seda e lixeiros calzóns, anchas casacas e chalecos floreados, que normalmente era de cores claros. Un suave encaixe sustituía as gorgueras almidonadas e serias do siglo anterior; o conxunto se complementaba cunha camisa branca con chorrera e pañuelo ao cuello.
Se nos poñemos a comparar a roupa que hai agora coa de antes non se parece en nada, a verdad moito cambiaron estes tempos pero eso sí nada quitará de que as modas sigan a repetirse.

Artigo sobre a lingua galega.

Menos do 21% dos adultos aprendeu o galego como primeira lingua
Só o 20,6% dos adultos o aprenderon como lingua inicial

Só o 20,6% das persoas maiores de 14 anos que viven en Galicia aprendeu o galego como primeira lingua, mentres que o 36,2 comezou a falar en castelán. O resto, declárase bilingüe dun ou doutro xeito ou, nunha pequena porcentaxe, tivo como lingua materna un idioma estranxeiro. Son datos dunha enquisa realizada polo Seminario de Sociolingüística da Real Academia Galega (RAG) no ano 2004 para a elaboración do segundo volume do Mapa Sociolingüístico de Galicia, publicado en 2007, pero foi a Mesa pola Normalización Lingüística a que lle chamou a atención sobre eles, xa que o estudo da RAG non os destaca.

Carlos Callón, presidente da Mesa, afirma que "o galego está na peor situación da súa historia", xa que no primeiro volume do Mapa Sociolingüístico que a RAG publicou en 1994 (con datos do 92), revelaba que o galego era a lingua materna do 51,3% da poboación do país, e o castelán, a do 13%. Polo tanto, a aprendizaxe do galego como primeira lingua descendeu máis dun 30% en doce anos, mentres que a do castelán subiu un 23%.

Pero a comparación entre os datos dos dous anos non ofrece resultados totalmente fiables, xa que, entre outras cousas, a enquisa feita en 2004 non incluía as persoas maiores de 54 anos, por estar xa moi representadas na do 92. Así o explicou, nunha entrevista con Efe, unha das investigadoras do Seminario de Sociolingüística da RAG, quen engadiu que este "descenso alarmante do galego", debe matizarse xa que neste grupo de idade é onde existe un maior número de galego-parlantes.

A mesma reflexión fixo a secretaria xeral de Política Lingüística, Marisol López Soneira, quen destacou ademais que aumentou "nunha porcentaxe significativa" o número de persoas que falaba as dúas linguas de neno. Concretamente, a suba foi do 8%, do 36% en 1992 ó 44% na actualidade.

Así a todo, López Soneira recoñece que "se está a producir unha baixada na aprendizaxe do galego como lingua inicial, pero non é irrecuperable". "Nós preferimos traballar vendo sempre o vaso medio cheo", engade.

Pola súa banda, Carlos Callón, presidente da Mesa pola Normalización Lingüística, recoñece que as cifras resultantes de comparar as dúas enquisas poden non ser fiables, "pero é que inda que asumamos un 5 ou un 10% de marxe de erro, os datos seguen a ser arrepiantes" e están reforzados por outros estudos estatísticos, que obteñen resultados similares. "Aínda que me gustaría, non podo ver o vaso medio cheo", afirma Callón.

DATOS
Ferrol, un caso moi preocupante

Nas sete cidades galegas, a aprendizaxe do galego como lingua inicial permanece por debaixo do 20%, agás en Lugo (23%). Pero o caso máis preocupante está en Ferrol. Só o 8,3% dos ferroláns tivo o galego como lingua materna única, e só o 6,2% era bilingüe preferentemente en galego. Entre os enquisados de 15 a 24 anos, só o 1,6% aprendeu a falar como monolingüe en galego, exactamente a mesma procentaxe que os que teñen unha lingua estranxeira como idioma materno nas mesmas idades.

Como nota positiva, destaca que en Santiago, Ourense, Pontevedra e Lugo hai máis xente que ten o galego como lingua materna na franxa dos 15 os 24 anos que na dos 24 ós 34.

A historia dos séculos escuros.

Ao final da Etapa Medieval. a máis gloriosa das Letras Galegas, o idoma e a literatura galega entran nun período de decadencia. Diversos foron os factores que provocaron o progresivo decaimiento, entre os que cabe destacas: o asentamento do noso país dunha nobreza estranxeira, intransixente coa cultura e a lingua de Galicia, que ven a substituir a unha nobreza galega derrotada tas apoiar aos perdedores nas loitas dinásticas pola Coroa de Catela, primeiro a Pedro I contra Herrique II de Trastámara e máis tarde a Xoana A Beltranexa frente a futura Isabel a Católica; a ausencia dunha burguesía capz de defender os seus intereses e os  dos seu país: a disminución da poboación; a pérdida de autonomía da Iglesia Galega, etc...
Estes feitos e a crecente política e intervencionista de Castela afianzan gravenmente o proceso desgaleguizador nas clases altas da sociedade e impiden a consolidación do galego como lingo literaria. Neste sistema centralizador aparece xunto ao concepto de " Estado Nacional", a necesidade de uniformación linguítica como factor de cohesión da nova estructura política.
A lingua galega durante o período dos tres siglos (XVI, XVII, XVIII denominados "Séculos Escuros") estivo ausente dos usos escritos, frente o castelán e o portugués que entran en proceso de fixación e codificación, o que lles confire a categoría de linguas de cultura.
Sen embargo, segue a ser a vía normal de comunicación de case a totalidade da poboación. O exclusivo uso oral conlevou a dialectización e a fragmentación do idio e, por tanto a súa consideración como lingua linteraria, incapacitada para a ciencia e a cultura.
A nosa literatura queda así ao marxen do Renacemento e do Barroco, coincidindo esta etapa máis escura co Siglo de Oro da literatura castelá. Con todo poseemos algunhas cartas, documentos e escasas mostras literarias que nos permiten coñecer a lingua da época.
Paralelamente a este vacío de literatura erudita, pervive a vena da lírica popular en forma de cantigas de cuna, de cego, adivinanzas, lendas, romances, contos, farsas, etc... Moitos deles chegaron ata hoxe por transmisión oral.
No siglo XVIII surgen as voces de denuncia dos chamados "ilustrados", que demostran a súa inquietude polo subdesarrollo de Galicia e ofrecen propostas renovadoras da vida económica, social e cultural. Creanse organismo como as Sociedades Económicas de Amigo do País e a Academia de Agricultuta do Reino de Galicia.
Estre este minoritario grupo de intelectuais despunta con forza a figura do Padre Martín Sarmiento, personaxe polifacético que defendeu o uso do galego na enseñanza, na administración e na Iglesia, e dicir, a súa normalización como lingua propia dos galegos.
Tamén a participan o Padre Feixoo, o primeiro en rechazar a condición de dialecto para o galego, e o Padre Sobreira, continuador da labor lexicográfica de Sarmiento. A súa obra constituiu a primeira chamada de antencion dunha problemática linguística que se ha de manifestar en toda a súa extensión na segunda metade do siglo XIX.

O día das letras galegas!

Para o que non o sabe, o día das letras galegas é o 17 de maio dende 1963, nese día os galegos celebramos a volta da literatura no idioma galego despois dos chamados séculos escuros nos que non se escribía en galego debido a estar en horas moi baixas. Cada ano, este día se lle dedica ao título postumo a un escritor cuxa obra estea escrita en lingua galega.

Este ano se lle dedica a Valentín  Paz Andrade, e este día tamén nos serve para coñecer moito máis aos autores de lingua galega.

Rúa os Irmandiños.

Todo ten que ver con Compostela.

Vamos a falar da Torre de Oeste que se encontra na provincia de Pontevedra e vouvos contar o que pasaba daquela.
 As costas galegas estaban mal custodiadas, os normandos ( que son invasores escandinavo,bikingos e na súa maioría daneses) repitían os ataques case todos os anos; entonces cando o monarca (Afonso V) dona a iglesia de Santiafo á Isla de Oneste para que se constuise unha fortaleza para impedir estas inscursións. Alngúns anos mais tarde sendo Don Cresconio obispo de Iria, emprendeu a reconstrucción da fortaleza, dando uns muros máis sólidos e firme estructura, levantou altas torres e construiu unha capilla dedicada ao apóstol Santiago. Asimesmo madou tender uhna grosa cadea entra as dúas orillas do río para impedir o pasa das naves.
En 1071 o obispo compostelán Don Diego Peláez edificou no Catelo Honesto un gran palacio e levantou novas fortificacións, destinadas á rechazar as acometidas dos piratas sarracenos que merodeaban polas nosas costas.
Oportunamente confiou a custodia da fortaleza á un cabaleiro da súa confianza chamado Gelmiro, padre de Don Diego Gelmírez o primeiro arzobispo de Compostela; que sería este quen máis tarde construiría as novas torres e reductos que faría a fortaleza inpenetrable.
No inicio da Idade Media foi cando esta torre se converteu nunha das fortalezas máis importantes de Galicia

A estructura do castelo, consistía nun recinto amurallado de forma elíptica con sete torres ubicadas á ambos lados que cerraban a entrado do río Ulla en dirección a Padrón, o que impedía o paso das expedicións invasoras a Compostela. Había ademáis unha gran torre que sobresaía entre as outras que foi costeada seguindo a tradición pola cidade de Lugo recibindo así o nome de torre de Lugo. As súas defensascomplementabanse co entorno pantanoso sobre o que se erguía que o convertirían nunha isla.

Na zona máis próxima á ría poden verse restos dos muros que conformaban as dependencias do interior do recinto amurallado. Aquí encontranse as dúas impoñentes torres os cmimientos doutra e a capilla de Santiago.

En frente das torres e da capilla poden verse o contorno recontruído da muralla. Dentro destes muros encontranse restos de difícil interpretación e no fondo dos restos encontrase o que pudo ser a torre de Lugo, según a Historia Compostelana.

Exemplo dunha casa feudal.

Un día en Pontedeume!

O camiño a Santiago.

Na Idade Media tiveron gran importancia os viaxes a Xerusalén, Roma e a Santiago de Compostela. 

Moitos peregrinos atravesaban os Pirineaos para chagar ate Galicia e visitar a tumba do apóstol de Santiago. O rey Sancho III o Mayor, que tiña a capital do seu reino en Nájera, modificou o trazado no siglo XI para levalo a terras mais chas e seguras.

A cidade de Logroño foi crecendo co Camiño de Santiago. Era o único lugar, en moitos kilómetros, polo que o río Ebro se podía atravesar e aqué cruzabanse todos os camiños que ían a Santiago de Compostela, o navarro, o francés e o Ebro.

A cidade de Logroño debe o seu orixen o Camiño de Santiago, que impulsa o seu desarrollo a partir dos siglos XI e XII. Foi o rei Afonso VI, tras incorporar A Rioxa a Castela, quen  ordeou  construir a maior ponte do Camiño Xacobeo. A vella ponte tiña unha lonxitude de 200 metros que se salvaba mediante doce arcos. Foi contruido por Santo Domingo da Calzada e o seu discípulo San Xoán de Ortega.

Contruíronse albergues, ermitas, conventos e hospitais para axudar aos peregrinos e tamén se instauraron feiras e mercados. Na actualidades subsisten as Feiras de Santo Domingo.

A venida das xentes de todos os paises de Europa trouxo para A Rioxa e Logroño nunha serie de cambios para a foram da vida dos seus pobladores. Introduxeronse nas novas modas culturais de Europa e favoreceuse a actividade económica. Moiutos peregrinos ao regresar quedaronse a vivir en Logroño, ao que contribuiu o Foro a cidade polo rei Afonso VI no ano 1095.

Aínda que a perigrinación decaeu a partir do siglo XV nos últimos anos está cobrando un novo auxe favorecido, en parte pola mellora dos camiños e dos albergues.

En 1987,  o Camiño de Santiago, foi proclamado pola UNESCO Patrimonio Cultural da Humanidade. Recibiu o Premio Príncipe de Asturias da Concordia 2004, este premio recoñece a súa contribución a construcción de Europa e a creación da conciencia europea durante siglos.

A nova Idade Media

Estamos entrando nun período da historia económica que foi calificada polo ministro chino Wang Qishan, coma a nova Idad Media, no financieiro e no social. É a consecuencia da gobernanza da crisis, no seu estado de emerxencia e a forma de regular a política no que se conoce pola tecnocracia, que trasladado ao complexo mundo do noso Estado social, o que  converteu  nun efecto de precarización na que a mermado as Constitucións do Vello Continente.
Hemos cambiado o impulso de emprendedor, pola maldición do endeudado, e como consecuencia, producese un cambio respecto ao empresario feito a si mismo, o cal se apalancaba coa deuda para sacar  o seu  proxecto, agora xa non é unha virtude, senón unha disciplina penitencial e pecaminosa. A deuda eé mala, deber diñero unha desgraza, ser suxeitos deudores, é poder ser calificados de “suxeitos basura”.Convertimos un valor económico importante para a financiación de proxectos, nunha maquinaria perversa.
Este cambio, é un volco, entramos nun concepto da ética do medo, un espíritu hobbesiano que convirte a política económica nunha huella invisible dun novo Atila. Non olvidemos que volver á Idad Media, se tarda moito menos tempo que salir dela.

Artigo de opinión!

El discurso de ayer noche del Rey de España, Don Juan Carlos I, era esperado por muchos porque dada la situación de su yerno, Iñaki Urdangarín, duque de Palma implicado en un caso de corrupción por desviar supuestamente dinero a empresas privadas utilizando una fundación sin ánimo de lucro (Instituto Nóos). Su Majestad tenía que hablar sí o sí de este asunto y tenía que dar algún tipo de explicación a los ciudadanos españoles. Es difícil saber hasta qué punto los ciudadanos esperaban que dijera el nombre de Urdangarín durante el discurso. Más de lo mismo pasa cuando esta posibilidad se debate en las redacciones de los medios de comunicación. Fuesen cuales fuesen los deseos de cada uno, el Rey no le nombró.

En su lugar, afirmó que está preocupado "enormemente" por "la desconfianza que parece estar extendiéndose en algunos sectores de la opinión pública respecto a la credibilidad y prestigio de algunas de nuestras instituciones", y, en alusión a Iñaki Urdangarín, que: "Cuando se producen conductas irregulares que no se ajustan a la legalidad o a la ética, es natural que la sociedad reaccione. Afortunadamente vivimos en un Estado de Derecho, y cualquier actuación censurable deberá ser juzgada y sancionada con arreglo a la ley. La justicia es igual para todos". Un mensaje que, a pesar de no llevar impreso el nombre de Iñaki Urdangarín, duque de Palma y miembro de la Familia Real por estar casado con la Infanta Elena, hija del Rey de España, podría ser esperanzador y digno de un demócrata.

Sin embargo, para saber si las palabras del monarca son ciertas y merecen el respeto y el aplauso de los ciudadanos, hay que dirigirse al Título 2 de la Constitución Española de 1978, que bajo el nombre "De la Corona", estipula en el artículo 56.2 que "La persona del Rey es inviolable y no está sujeta a responsabilidad". Es decir, que la misma Constitución que ampara que todos los ciudadanos son iguales ante la Ley protege herméticamente a un hombre (los Reyes no son dioses, son hombres como todos los demás) sólo por ser Rey de España. Y ese hombre es el que esta Nochebuena, en su discurso navideño de cada año, ha lanzado el mensaje de que la Justicia es igual para todos. Y a los ciudadanos no se les ha atragantado el polvorón.

¿Cómo es posible que un monarca que es inviolable (penal, judicialmente hablando) y que es irresponsable (en el mismo sentido) diga que la Justicia es igual para todos? ¿Cómo se puede ser tan hipócrita y tan caradura? ¿A quién se refiere con ese "todos"? ¿Al futbolista de éxito a quien el Consejo de Ministros concede a dedo la nacionalidad española mientras que al inmigrante que no es famoso se le explota laboralmente porque no tiene papeles o al que se le pregunta por la calle si tiene documentación y de no tenerla es encerrado en un Centro de Internamiento de Extranjeros, tal y como denuncian organizaciones de inmigrantes? ¿O se refiere al banquero que comete un delito y a quien el Gobierno le indulta "y punto"?

¿O se refiere a que la Justicia es igual para todos los españoles, de nacimiento o cuya nacionalidad ha sido obtenido por arraigo? Se refiera a quien se refiera, es una vergüenza que el Rey de España, máxima figura de la Monarquía Parlamentaria y de la Monarquía hereditaria que tenemos en España, diga que la Justicia es igual para todos cuando él mismo puede cometer los delitos que quiera porque nadie lo va a juzgar al gozar de una protección obscena, que deja al resto de ciudadanos (más bien súbditos, como si viviésemos en la Edad Media bajo el dominio del monarca de turno y de la omnipresente Iglesia Católica) con una mano delante y otra detrás. ¿Por qué un Rey tiene que ser inviolable e irresponsable y el resto de ciudadanos no? Lógico que en la película "Loca historia del mundo" se diga, en boca del Rey Luis XVI, la gran frase "Es bueno ser Rey".

Pero no por ser lógico, no por ser trágicamente lógico pese al paso de los años en este país de conformistas, de curas y de Reyes, de guerras entre familiares, de dictadores defendidos por la derecha mediática décadas y décadas después de su muerte, se puede tolerar. Lejos de utilizar la violencia como herramienta de resolución de problemas, como nos tienen acostumbrados los políticos de casi todo el mundo, hay que apelar a esa palabra tan pervertida que es la democracia. Pervertida desde el primer instante en que se comenzó a hablar de democracia en España por parte de una clase política servil con Franco y con el exministro secretario general del Movimiento, Adolfo Suárez, y con el Príncipe de España nombrado por Francisco Franco, Juan Carlos, a la cabeza de una "transición" a la democracia que fue en realidad una transición de una dictadura a una partidocracia en la todos los ciudadanos son iguales ante la Ley salvo que sean el Rey, gocen de inmunidad diplomática o sean un aforado.

REFERÉNDUM: ¿MONARQUÍA O REPÚBLICA?

En España hay muchos ciudadanos que abogan por la instauración de la III República, un régimen político en el que el Jefe del Estado es elegido democráticamente y que cuando muere la persona que ejerce el cargo no deja dicho cargo a su hijo o hija. La República representa la democracia, el poder de los ciudadanos, de los votantes, de elegir siempre quién quiere que su Jefe del Estado para no sufrir la imposición de la herencia sanguínea, para no sufrir que un Rey inviolable e irresponsable sea sustituido por su hijo para tener a otro Rey inviolable e irresponsable a quien hay que pagar un tributo de varios millones de euros, para él y para todos los gastos de la Familia Real, como se pagaban en la Edad Media los mismos tributos. La diferencia es que hoy en día, al no pasar nadie por nuestra casa --o al no tener que ir al castillo a pagar-- a reclamar el dinero en efectivo o en forma de parte de la cosecha, directamente se dedica una partida de los Presupuestos Generales del Estado. Y lo mismo ocurre con la Iglesia Católica, a la que hay que seguir pagando miles de millones de euros porque sí. Con el agravante de que España es un Estado laico.

Por lo tanto, la solución democrática a situaciones vergonzosas en las que hay que soportar (lo soporta quien está en contra de la inmunidad diplomática y de la dictadura que supone tener un Rey que seguramente no sería Rey de no haber sido nombrado Príncipe y heredero del franquismo por Franco) es que se dé la posibilidad a los ciudadanos, una vez que el actual Rey fallezca o abdique, de votar en referéndum si quieren una Monarquía Parlamentaria y hereditaria, en la que el Rey goce de inviolabilidad e irresponsabilidad, una Monarquía Parlamentaria y hereditaria en la que el Rey no goce de estos privilegios medievales que convierte en súbdito al resto de españoles, una República no hereditaria en la que el Jefe del Estado goce de estos privilegios o una República no hereditaria en la que el Jefe del Estado no goce de estos privilegios. Aunque aún hay más posibilidades, como una Monarquía Parlamentaria no hereditaria con privilegios o una República hereditaria sin privilegios.

Sea cual sea el hipotético resultado, con las distintas posibilidades de voto que tengan los ciudadanos en la papeleta del referéndum, lo que está claro es que es inaceptable aguantar generación tras generación la Monarquía española tal y como está establecida a día de hoy. En una discusión que tuvo el Príncipe Felipe con una joven republicana, la joven pedía exactamente lo reflejado en este artículo, un referéndum para elegir entre Monarquía o República, que es lo mínimo que debe haber en un Estado democrático de verdad (en España habría que superar en primer lugar la partidocracia para llegar a la democracia, eso sí). La respuesta del Príncipe y futuro Rey de España es que la Constitución Española ya recoge los cauces necesarios para que se produzca este cambio. Y así es, lo recoge en su artículo 57.3.

"Extinguidas todas las líneas llamadas en Derecho, las Cortes Generales proveerán a la sucesión en la Corona en la forma que más convenga a los intereses de España", estipula dicho artículo. Lo quiere decir que no puede haber ningún descendiente del actual Rey vivo o en condiciones de gobernar (por enfermedad, por abdicación o por el motivo que sea) para que exista la más mínima posibilidad de que los ciudadanos decidan entre Monarquía o República. Como el Príncipe sólo tiene que esperar a que su padre muera, esté gravemente enfermo como para no seguir reinando o abdique en su nombre, y la figura del Rey goza de unos privilegios obscenos e inaceptables en una democracia --una vez más, lástima que España no sea un país democrático, sino partidocrático--, el heredero al trono se va a mostrar evasivo y dictatorial. No va a dar la posibilidad de votar en un referéndum, con toda la información previa necesaria para que los ciudadanos voten con conocimiento de causa. Porque si bien es cierto que los españoles votaron a favor de esta Constitución Española el 6 de diciembre de 1978, también es cierto que no se dio la más mínima posibilidad de votar a favor de la República, sino que el legislador de entonces, el político de entonces, impuso la Monarquía mediante el método de o votas a favor, o votas a favor. Porque si votas en contra de esta Constitución podríamos volver a una dictadura.

De esta forma, los ciudadanos que apelan por una democracia de verdad en la que se pueda elegir quién quiere la ciudadanía que sea el Jefe del Estado, se tienen que resignar a la existencia de una clase política gobernante, representada por el PP y por el PSOE, entre otros partidos, que es inmovilista. Porque no se trata de imponer, sino de dar la posibilidad de votar. Y que si los ciudadanos votan, ahora que no hay riesgos de volver al franquismo por da a elegir entre Monarquía o República, por una Monarquía Parlamentaria, hereditaria y con un Rey con privilegios como el actual, que vote. Pero que, por lo menos, se vote. Pero como estos partidos son los que reciben la mayor parte de los votos, por la vía de la democracia no se puede hacer nada en estas circunstancias. Salvo votar mayoritariamente a partidos políticos que defiendan la democracia de verdad, no a los partidocráticos PP y PSOE. Mientras no cambien las tornas, mientras la clase política que se sienta en los escaños del Congreso de los Diputados y del Senado no sea demócrata de verdad, los ciudadanos españoles seguirán viviendo en un régimen partidocrático en el que los diezmos se transforman en partidas de los Presupuestos Generales del Estado y en el que el poder político sigue favoreciendo los intereses monárquicos y eclesiales en lugar de a los ciudadanos.

Y como elecciones tras elecciones los políticos que favorecen los intereses monárquicos y eclesiales (además de a los financieros) son los elegidos por los ciudadanos para gobernar en una partidocracia pendular --expresión que define mejor la situación que la expresión democracia pendular--, se mantiene la partidocracia favorecedora y defensora de una Monarquía Parlamentaria y hereditaria en la que el Rey sea una persona inviolable e irresponsable en lo legal, en lo judicial, en lo penal, mientras que el resto de ciudadanos que no gozan de inmunidad diplomática o no son aforados serán juzgados por sus delitos seguirá inamovible.

Y seguiremos viviendo en la Edad Media en este aspecto tan elemental como que todos los ciudadanos puedan ser juzgados por sus delitos sin que haya personas con privilegios, inviolables e irresponsables, que se rían de los ciudadanos (súbditos) afirmando que la Justicia es igual para todos. Lo malo, en definitiva, lo peor de todo, no es sólo que se viva así, sino que la sociedad no reaccione mayoritariamente en contra de estos privilegios vergonzosos

A opinión de Belén.

Onte pola tarde mentres investigaba os Suevos, pregunteille a miña tía sobre o que opinaba dos Suevos e contestoume así: 

Creo que el olvido activo que viene habiendo desde hace tiempo en España con estos temas es una mezcla de sano e insano :sano por lo que tiene de melting pot, y de ignorar diferencias étnico-raciales o viejos traumas y conflictos; insano porque quien se pica, o se ignora a sí mismo, debe ser que aún come ajos. La razón más directa del olvido activo es, aparte de efectos indirectos de fenómenos como la Guerra Civil, la consciencia enterrada de tantos siglos de Inquisición, de limpieza de sangre y de judaizantes o moriscos reprimidos los no expulsados, me refiero. Estas cosas se han ventilado más bien por vía de contactos familiares y costumbres de puertas para adentro: no juntarse mucho con los de tal pueblo, o con los de tal barrio, o con los gitanos, o con los agotes, o con los pasiegos, o con tal y cual, que todos mezclados, pero a veces no tanto.

Un libro Suevo.

Os Suevos ao parecer eran uns señores tirando a louros, de cara ancha, mais ben baixiños, cuadradetes, coloradotes e mazacotitos, de pouca cadeira e pouca cintura, cuxos xenes todavía vense abundantemente por Galiza, sobre todo no rural. Da súa cultura  pouco queda. Están os nomes e feitos dos reis, coma Reckiario, ou Mirón. Si quedan nomes de escritores e intelectuales (eclesiásticos) daquela época, do reino Suevo de Galicza, pero son hispano-romanos, non Suevos. Son Paulo Orosio; San Martín de Braga; os dous Avitos que impugnaron a Prisciliano; Hidacio de Chaves, que escribiu a historia dos Suevos... e outros personaxes de curiosos nomes, coma Balconio de Braga, o teólogo Siagrio, Agrestio de Lugo, o Profuturo de Braga. Profuturo de Braga. Era un pobo de labiegos e de guerreiros, e non sabemos de ningún home de raza Sueva que houbera superado as actividades. Ao marxen dos xenes, dende logo, pouco queda dos Suevos casi nin o recordo do que foron Suevos, que sembraron o terror, e que aquí tiveron un reino.

Suevos hacia Hispania.

A usurpación de Constantino contra o emperador Honorio contribuirá a abrir as portas de Hispania a uns bárbaros que habendo agotado xa os campos galos e véndose expostos a presión única, espera cruzar os Pirineos para sentirse a salvo. Pero para cruzalo antes deben eliminar un duro obstáculo, as forzas de Didimo e Veridiano, notables hispanos leais o emperados Honorio que tiñas dispostos os pasos pirenaicos. E será Georoncio, xeneral do servizo do usurpador, Constantino III, o que logre expulsalo das suas posicións, cubrindo os pasos cos chamados "honoraicos" tropas bárbaras reclutadas polo tirano nas Galias e que a chegada dos vándalos, alanos e suevos no 409, lexos de opoñer resistencia unanse a elos nas exacions.

A partir da sua chegada a Hispania a superviviencia dos Suevos como entidade étnica e política deenderá tanto de eles mesmos coma dos sempre inestrables e cambiantes equilibrios.

De onde ven o dragón?

Os reis Suevos que reinaron en España na parte de Galiza nos anos 412 foron os que trouxeron as insignias polos Escudos, e de ahí saiu o escudo do dragón verde.

Se recuerdan a los Suevos en política?

Pois si. Non fai moito tempo escoitei ao presidente do goberno o señor Rajoy contestar a unha pregunta que lle fixeron sobre a opinión que tiña acerca das recentes declaracións de Aznar nas que recoñecía a inexistencia en Irak das armas de destrucción masiva ou sobre os interrogatorios da policía española aos succionados no campo de destrucción masivan cun "No pretendo ser textual" El contestou  Mire usted a mi hábleme de cosas serias y cercanas y no me hable de una asunto que es Prehistoria  o como mucho de la época de las invasiones bárbaras. ¿De los Suevos?, contexta o períodista. E el responde, Que lo que le interesa a los españoles es la asctualidad.

Galiza Sueva!

Vedes esta bandeira?

Ista é  bandeira de Galiza  que proven dos Suevos, especialmente o escudo. Os Suevos estan mais dentro de Galiza do que nos pensabamos, vamolo explicar.

Come vedes o escudo ten unha ostia e encima dela  hai sete estrelas que representaban as sete provincias dos Suevos en Galiza, e a central, aa máis grande representa a Ourense, as provincias eran: Ourense, Lugo, A coruña, Pontevedra, Ferrol, Mondoñedo y Vigo.

Quenes eran os Suevos?

Os Suevos eran uns cantos homes xérmanicos procedentes do norte de Europa, que se asentaron no mar Báltico. Estos homes debíanse aburrir que non facían mais que migrar dun lugar a outro, foron do sur ao oeste e alí decidiron quedar un tempo nun sitio que eles conocen por Alemania, de ahí sae o nome dunha rexión da Alemania co nome de Suabia. Alemania non lles debía de gustar moito enton decidiron marchar cara a Galicia. En Galicia deixaron as súas pegadas na provicia da Coruña e nun pobo chamado A Barcala. Como dicía antes estes homes non quedan agusto en ningún sitio volven a migrar a outro lugar hacia Asturias, alí deixaron as súas pegadas na Serra do Sueve. Non nos
queda moita mais información das provincias nas que deixaron pegada. Pero ben se vé que é un
pobo que viaxou por moitos lugares.